Wzorzec FCI standard 314
KOOIKERHONDJE
POCHODZENIE: Holandia.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA :13.10.2010.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa i myśliwski do wabienia kaczek.
KLASYFIKACJA FCI: Grupa 8 Aportery, płochacze, psy wodne.
Sekcja 2 Płochacze.
Bez prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: W roku 1942, podczas II Wojny Światowej, baronowa Van Hardenbroek van Ammerstol rozpoczęła odtwarzanie kooikerhondje. Zleciła ona pewnemu domokrążcy wyszukanie psów na podstawie zachowanych fotografii. W jednym z gospodarstw we Fryzji znalazł on sukę, dziś znaną pod imieniem Tammy, która stała się założycielką populacji hodowlanej. W roku 1966 Raad van
Beheer przyjął prowizoryczny wzorzec rasy, uznanej ostatecznie w roku 1971. Kooikerhondje był psem wabiącym kaczki, i do dziś bywa wykorzystywany w tej roli. Nie wypłasza ani nie wystawia – przywabia je wesoło machając ogonem; zaciekawione kaczki wpływają do zagrody,
zakończonej pułapką. Kiedyś z pułapki tej ptaki trafiały na stół, dzisiaj po zaobrączkowaniu dla celów naukowych wypuszczane są na wolność.
WRAŻENIE OGÓLNE: Kooikerhondje jest harmonijnie zbudowanym psem biało pomarańczowej maści, o niemal kwadratowej sylwetce. Porusza się z głową niesioną wysoko. Ogon, ozdobiony obfitym piórem, noszony jest na poziomie grzbietu lub wyżej. Końce uszu są czarne (tak zwane kolczyki). Pies powinien być wystawiany w stanie naturalnym bez trymowania.
WAŻNE PROPORCJE: Długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego może być nieco większa od wysokości w kłębie. Mózgoczaszka i kufa mniej więcej jednakowej długości
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT: Pełen energii i bystry, z dostateczną dozą zaciętości i pewności siebie, łagodny i czujny, ale nie hałaśliwy. Z natury przyjazny, oddany właścicielowi i łatwy do ułożenia. Poza sezonem polowań na kaczki kooikerhondje powinien tępić gryzonie, musi więc być szybki, cięty i zdecydowany. Jak każdy pies myśliwski jest pełen energii, układny, chętny do pracy i wylewny. Umiarkowanie długa, proporcjonalna do wielkości psa, o czystych i miękkich liniach.
MÓZGOCZASZKA:
Czaszka: Dostatecznie szeroka, trochę zaokrąglona.
Stop: Z profile widoczny, ale niezbyt głęboki.
TRZEWIOCZASZKA:
Nos: Czarny, duży.
Kufa: Oglądana z boku lekko klinowata i niezbyt głęboka. Oglądana z góry dobrze wypełniona pod oczami i tylko lekko zwężająca się ku nosowi.
Wargi: Pożądane całkowicie pigmentowane, przylegające, nie zachodzące na siebie.
Uzębienie: Pożądane kompletne; zgryz nożycowy, cęgowy dopuszczalny, ale mniej pożądany.
Oczy: Kształtu migdała, ciemno brązowe, o przyjaznym, czujnym wyrazie.
Uszy: Średnio duże, osadzone tuż nad linią, łączącą czubek nosa z kącikiem oka. Noszone blisko policzków, bez fałdy, dobrze owłosione; czarne włosy na końcu ucha (“kolczyki”) bardzo pożądane.
SZYJA: Dobrze umięśniona, dostatecznie długa, sucha.
TUŁÓW:
Linia górna: Płynnie przebiega od kłębu do ogona.
Grzbiet: Mocny i prosty, raczej krótki.
Lędźwie: Dostatecznie długie i szerokie, mocno umięśnione.
Zad: Lekko opadający, dostatecznie szeroki; jego długość wynosi 1.5 szerokości.
Klatka piersiowa: Sięga łokcia, żebra dostatecznie wysklepione i dość wyraźne przedpiersie
Brzuch: Lekko podciągnięty.
OGON: Osadzony na przedłużeniu linii grzbietu, noszony na jej wysokości lub niemal pionowo do góry, dobrze owłosiony, z pióropuszem i białym końcem. Ostatnim kręgiem powinien sięgać stawu skokowego
KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Łopatka: Dostatecznie skośnie ustawiona, tak, że szyja płynnie przechodzi w grzbiet.
Ramię: Tej samej długości co łopatka, tworzy z nią wyraźny kąt.
Łokcie: Przylegające do tułowia.
Przedramię: Proste, dostatecznie długie i mocne.
Śródręcze: Mocne i trochę nachylone.
Łapa: Mała, trochę owalna, zwarta o dobrze wysklepionych palcach, skierowanych do przodu
KOŃCZYNY TYLNE:
Wygląd ogólny: Dobrze kątowane, proste i ustawione równolegle wobec siebie. Mocny kościec.
Udo: Dobrze umięśnione.
Podudzie: Tej samej długości, co udo.
Staw skokowy: Niski.
Łapa: Jak przednia
CHODY: Płynne i sprężyste, przestrzenne, z dobrym wykrokiem i napędem. W ruchu kończyny równoległe.
SZATA: Sierść: Średniej długości, lekko falista lub prosta, przylegająca, miękka, z dobrym podszerstkiem. Na przednich nogach pióra, sięgające nadgarstka, na tylnych stosunkowo długie portki z miękkiego włosa; poniżej stawu skokowego włos krótki. Sierść na głowie, przednich stronach nóg i łapach powinna być krótka.
Ogon z dostatecznie długim piórem, dłuższa sierść na szyi i klatce piersiowej. „Kolczyki” – dłuższe frędzle z czarnego włosa – wysoce pożądane.
Maść: Wyraźnie odgraniczone pomarańczowo czerwone łaty na czysto białym tle; dopuszczalna niewielka ilość cętek na nogach jest dopuszczalna. Dopuszczalne, lecz niepożądane nieznaczne cętkowanie i czarny nalot na łatach.
Na głowie wyraźnie widoczna strzałka, przebiegająca aż do nosa, kolor powinien obejmować policzki i oczy. Strzałka zbyt wąska lub zbyt szeroka, albo nie w pełni wybarwione policzki są mniej pożądane. Dopuszczalny pierścień czarnego włosa na ogonie, na granicy bieli i koloru.
WIELKOŚĆ:
Idealna wysokośc w kłębie :
Pies: 40 cm.
Suka: 38 cm.
Tolerancja: 2 cm powyżej lub 3 cm poniżej.
WADY: Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie, dobre samopoczucie psa, i zdolność wykonywania tradycyjnej pracy.
– Uszy zbyt małe.
– Uszy półstojące, lekkie.
– Ogon zakręcony.
Odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie, dobre samopoczucie psa, i zdolność wykonywania tradycyjnej pracy.
– Uszy zbyt małe.
– Uszy półstojące, lekkie.
– Ogon zakręcony.
– Hackney.
– Sierść kędzierzawa lub jedwabista.
– Łaty mocno przesiane czernią.
– Mocne cętkowanie.
– Wzrost powyżej lub poniżej limitu.
WADY DUŻE:
– Nadpobudliwość.
– Wyraźnie krótkie nogi, złe proporcje.
– Oko porcelanowe.
– Przodozgryz lub tyłozgryz.
– Ogon zbyt krótki, nie sięgający stawu skokowego.
– Całkowicie lub częściowo białe uszy.
– Biel otaczająca oko lub oczy.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
– Agresja lub wyraźna lękliwość.
– Każdy pies, wykazujący wyraźne wady budowy lub/i zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.
– Maść biało czarna lub trójbarwna.
N.B. Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra w pełni wyczuwalne w mosznie.