Wzorzec FCI nr 104/12.03.1999/GB
PŁOCHACZ NIEMIECKI – WACHTELHUND
(Deutscher Wachtelhund, German Spaniel)
Kraj pochodzenia: Niemcy
Data publikacji obowiązującego standardu: 24.07.1996
Użytkowanie: płochacz, wszechstronny pies myśliwski.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 8 – Aportery, płochacze i psy dowodne.
Sekcja 2 – Płochacze.
Podlega próbom pracy.
Krótki rys historyczny: Z literatury dotyczącej łowiectwa wynika, że już od setek lat istniały psy myśliwskie podobne do obecnego płochacza niemieckiego, użytkowane do wypłaszania dzikiej zwierzyny. Także określenie „Wachtelhund” (Wachtel – w języku niemieckim „przepiórka” – pies do polowań na przepiórki) można poprzeć historycznymi dowodami.
Na przełomie poprzedniego wieku rozpoczęto hodowlę rasy płochacz niemiecki, zapisanej w księgach rodowodowych. Przodkiem rasy był „LORD AUGUSTA 1834 L”, pochodzący z Staufenberg (Górna Bawaria). W wyniku kojarzeń z odpowiednimi sukami rozpoczęto hodowlę tej rasy. Początek stanowiły psy o umaszczeniu tylko brązowym (częściowo z białymi znaczeniami) i biało-brązowym. Za osobliwość uchodziły psy biało-brązowe z małymi, czerwonymi znaczeniami na głowie i łapach, tzw. „podpalaniem”. Suka „BABY auf der Schanze 1838 L” wniosła do hodowli umaszczenie brązowo-dereszowate. Rudolf Frieß (R.F.), mający przez dziesiątki lat wpływ na hodowlę płochacza niemieckiego przyczynił się do rozdziału hodowli na umaszczenie brązowe i brązowo-dereszowate. Mimo wąskiej bazy wyjściowej w hodowli, na skutek ukierunkowanego kojarzenia w obrębie obydwóch odmian udało się mu zapobiec wadom genetycznym. Rozdział umaszczeń wydawał się mieć sens także ze względu na trochę różne predyspozycje psów. Psy brązowe, jako polujące na krótkich dystansach, chętniej płoszą zwierzynę; psy brązowo-dereszowate, pracujące na dłuższych dystansach, szczególnie chętnie pracują na tropie.
Różne predyspozycje nie mogą już obecnie uchodzić za niezawodną cechę charakterystyczną, różnicującą obydwie odmiany, ponieważ w między czasie z różnych względów dokonywano wielokrotnych kojarzeń w obrębie obydwóch odmian. Ogólnie jednak jeszcze obecnie obowiązuje ten rozdział w celu otrzymania już nie spokrewnionej ze sobą rezerwy krwi w obrębie rasy.
Płochacz niemiecki był i jest hodowany wyłącznie przez myśliwych i dla myśliwych, jako płochacz i wszechstronnie użytkowy pies myśliwski.
Wygląd ogólny: Płochacz niemiecki jest psem średniej wielkości, o długim włosie, dobrze umięśniony, o szlachetnej głowie i mocnym kośćcu. Ogólnie dłuższy niż wyższy, w żadnym razie nie może sprawiać wrażenia wysokonożnego.
Ważne proporcje: Stosunek długości tułowia do wysokości w kłębie 1,2 : 1. Stosunek głębokości klatki piersiowej do wysokości w kłębie 0,5 : 1. Stosunek długości kufy do mózgoczaszki 1 : 1.
Zachowanie – charakter: Żywiołowy, zapalony myśliwy, przyjazny i pewny siebie, bardzo pojętny i łatwy do układania, nigdy płochliwy, ani agresywny.
Cechy charakterystyczne płochacza niemieckiego:
-posiada silną wolę do przeszukiwania terenu,
-chętnie i pewnie podejmuje pracę na tropie,
-niezawodny w głoszeniu,
-o doskonałym węch,
-lubiący aportować i pracę w wodzie,
-cięty wobec zwierzyny i drapieżników,
-przy odpowiednim ułożeniu i prowadzeniu, samodzielnie poluje i przeszukuje teren, niezawodny także w pracy na śladzie krwi i w odnajdywaniu postrzałków. Od początku hodowli nie zwracano uwagi na predyspozycje psa do robienia „stójki”.
Głowa:
Mózgoczaszka:
Czaszka: Płaska, średnioszeroka, bez widocznego guza potylicznego.
Stop: Tylko nieznacznie zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Nos: Trufla nosa duża i ciemna, z szeroko rozwartymi nozdrzami. Ślady depigmentacji stanowią wadę. Lekki garbonos jest ozdobą psa.
Kufa: Mocna, grzbiet nosa równy i szeroki, lekko opadający ku końcowi. Nigdy spiczasta, ani krótsza niż mózgoczaszka.
Wargi: Gładkie, suche, ściśle przylegające. Pigmentacja odpowiednia do umaszczenia.
Szczęki/uzębienie: Uzębienie kompletne (42 zęby) według schematu (widziane od przodu):
prawa strona M P C I I C P M lewa strona
szczęka 2 4 1 3 3 1 4 2 szczęka
żuchwa 3 4 1 3 3 1 4 3 żuchwa
Objaśnienia: I – siekacze (dentes incisivi), C – kły (dentes canini), P – przedtrzonowce (premolares) , M – trzonowce (molares).
Zgryz nożycowy. Zgryz cęgowy tolerowany. Zęby dobrze rozwinięte, mocne.
Policzki: Suche, przylegające, łuki jarzmowe nie uwypuklone.
Oczy: Brązowe (średnio), tak ciemne, jak to możliwe. Średniej wielkości, nieznacznie skośne, nie wyłupiaste, ani zbyt głęboko osadzone. Powieki ściśle przylegające, bez widocznej trzeciej powieki. Brzegi powiek pokryte włosami.
Uszy: Wysoko i szeroko osadzone, płaskie, nie zwijające się, przylegające. Nie grube, mięsiste lub cienkie. Równomiernie pokryte włosami, sięgającymi poza krawędź małżowiny. Wyciągnięte do przodu, sięgają trufli nosa.
Szyja: Mocna, kark szczególnie dobrze umięśniony. Bez widocznego podgardla, rozszerzająca się w kierunku klatki piersiowej.
Tułów:
Linia górna: Prosta, płynnie przechodząca przez poszczególne części tułowia, zad lekko opadający, ogon noszony na linii grzbietu lub lekko poniżej.
Kłąb: mocny i dobrze zaznaczony.
Grzbiet: krótki i mocny, nie zapadnięty za kłębem.
Lędźwie: dobrze umięśnione, sprawiają wrażenie szerokich.
Zad: lekko opadający, nigdy nie przebudowany. Nieznacznie poniżej kłębu.
Klatka piersiowa: Widziana od przodu owalna w przekroju. Widziana z boku sięga aż do łokci. Długa, dobrze wysklepiona, nigdy nie beczkowata ani płaska.
Dolna linia i brzuch: Od ostatnich żeber rzekomych miernie podkasany, pokryty gęstym włosem właściwym jak i podszerstkiem.
Ogon: W spokoju noszony prosto na przedłużeniu linii grzbietu lub nieco poniżej. W stanie pobudzenia lekko wzniesiony i w ciągłym ruchu. Aby uniknąć zranienia ogon winien być przycięty (kopiowany) najwyżej o 1/3 długości, w pierwszych trzech dniach po urodzeniu. W krajach, w których obowiązuje zakaz cięcia ogonów, można pozostawić go naturalnej długości.
Kończyny:
Kończyny przednie: Widziane od przodu, proste i równoległe, widziane z boku ustawione pionowo w stosunku do podłoża, dobrze kątowane.
Łopatki: Dobrze umięśnione, ściśle przylegające do tułowia.
Ramiona: W ruchu poruszające się wzdłuż klatki piersiowej.
Łokcie: Ściśle przylegające do tułowia, nie odstające, ani zbyt mocno przylegające.
Przedramiona: Proste. Stawy bez widocznych zmian krzywicznych.
Stawy nadgarstkowe: Mocne.
Śródręcza: Nieznacznie pochylone.
Łapy przednie: Łyżkowate (w kształcie łyżki), palce dobrze zwarte. Niepożądane są łapy kocie lub zajęcze. Mocne, odporne, dobrze pigmentowane opuszki. Pazury mocne.
Kończyny tylne: Widziane z boku, dobrze kątowane w stawach kolanowych i skokowych, widziane od tyłu proste i równoległe. W postawie ani beczkowate, ani krowie. Kościec mocny.
Uda: Szerokie i dobrze umięśnione, dobrze kątowane w stawach biodrowych.
Stawy kolanowe: Mocne, dobrze kątowane.
Podudzia: Długie, dobrze umięśnione i mocne.
Stawy skokowe: Mocne.
Śródstopia: Krótkie, ustawione pionowo.
Łapy tylne: Jak przednie.
Chód: Płynny, wydajny, łapy powinny poruszać się po linii prostej i równolegle wzdłuż ciała.
Skóra: gruba i ściśle przylegająca, bez fałd i pigmentacji.
Okrywa włosowa:
Włos: Mocny, ściśle przylegający, lekko falisty, czasami także lokowaty (karakuł) lub gładki, długi włos, o gęstym podszerstku. Nie za długi, nie za cienki ani jedwabisty. Na karku, na uszach i na zadzie często występują loki. Na tylnych powierzchniach przednich kończyn i na ogonie występują obfite pióra. Na szyi często występuje żabot. Brzuch dobrze owłosiony. Kufa i część twarzowa pokryta gęstym, krótkim włosem. Uszy pokryte lokami lub gęstym, falistym włosem, przechodzącym również na stronę wewnętrzną. Między palcami włos obfity, ale niezbyt długi.
Umaszczenie: Płochacz niemiecki hodowany jest w dwóch odmianach:
-odmiana jednolicie brązowa, rzadziej czerwona*, często o białych lub dropiatych znaczeniach na piersi i palcach.
-odmiana brązowo-dereszowata, rzadziej brązowo-czerwona* – na tle barwy zasadniczej występują brązowe lub czerwone* włosy, pomieszane gęsto z białymi. Często pies ma brązową lub czerwoną* głowę, jak również łaty, a także płaszcz na całym grzbiecie. Do tego umaszczenia należy także dropiate – na białym tle duże brązowe względnie czerwone* łaty, jak również umaszczenia marmurkowe – na tle zasadniczej, białej barwy występują dodatkowo brązowe względnie czerwone* kosmyki włosów, w kształcie cętek lub kropek, także gdy rodzice są maści jednolitej.
W obydwóch odmianach umaszczenia mogą występować czerwone* znaczenia (podpalanie) nad oczami, na kufie, łapach i przy odbycie.
* – zaliczamy tutaj wszystkie występujące warianty koloru czerwonego (lisi, sarni lub jeleni).
Wzrost:
Wysokość w kłębie:
psy: 48 – 54 cm,
suki: 45 – 52 cm.
Masa ciała: Odpowiednio do wielkości psa masa ciała waha się między 18 a 25 kg. Suki trochę lżejsze od psów.
Wady: Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady, obniżające ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia i wpływu na zdrowie i dobre samopoczucie psa.
-wyraźnie zaznaczony stop (przełom czołowo-nosowy),
-brak P-1
-zbyt głębokie, zbyt luźne fafle,
-luźne powieki,
-zbyt wąski kanał uszny (predyspozycja do stanów zapalnych ucha),
-beczkowata klatka piersiowa,
-wysokonożność, delikatny kościec,
-włos cienki, rzadki lub jedwabisty, słabo owłosiony brzuch,
-„skórzaste” (pozbawione włosów) końce uszu,
-niewielkie przekroczenie górnej lub dolnej granicy wielkości i masy ciała.
Poważne wady:
-zmiany na skórze (stany zapalne skóry, atopia),
-braki zębowe (poza brakiem jednego P-1).
Wady dyskwalifikujące:
-słaby charakter, negatywna reakcja na strzał, brak ciętości na dziką zwierzynę,
-poważne wady zgryzu (przodozgryz, tyłozgryz, zgryz przemienny),
-ektropium, entropium,
-umaszczenie czarne.
Uwaga: Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.